Zakon Szazili bierze swoją nazwę od Szajcha Abu’la-Hassana asz-Szazili (1196/1197 – 1258 n.e.). Urodził się w Gumara, niedaleko Cueta w północnym Maroku w rodzinie robotników chłopskich. Studiował zasady prawa islamskiego (fikh) na Uniwersytecie Karawijjin w Fezie.

Następnie podróżował do wielu krajów. W Iraku spotkał sufickiego szejka Wasitiego, który kazał mu wrócić do swojego kraju, gdzie mógł znaleźć Moulaja Abus-Salama Ibn Maszisza, wielkiego marokańskiego mistrza duchowego. Zrobił to i stał się bliskim uczniem tego mistrza duchowego, który zainicjował go wspominania Boga. Kiedy spotkał Moulaja Abus-Salama, po rytualnym obmyciu się, powiedział: “O Allahu, zostałem obmyty z mojej wiedzy i działania, tak że nie posiadam wiedzy ani działania, z wyjątkiem tego, co przychodzi do mnie od tego Szajcha”.

Szajch Abu’l-Hassan asz-Szazili podróżował z Maroka do Hiszpanii i ostatecznie osiadł w Aleksandrii w Egipcie. W późniejszym okresie życia, zapytany, kim jest jego mistrz duchowy, odpowiadał: “Kiedyś byłem bliskim naśladowcą(muridem) Moulaja Abus-Salama Ibn Maszisza, ale nie jestem już muridem żadnego ludzkiego mistrza”.

Szejk Abu’l-Abbas al-Mursi (zm. 1288), który zastąpił Szejka asz-Szaziliego w roli następnego mistrza duchowego Zakonu, został zapytany o wiedzę swojego mistrza duchowego i odpowiedział: “Dał mi czterdzieści nauk. Był bezbrzeżnym oceanem”.

Szajch asz-Szazili miał setki bliskich zwolenników zarówno w Aleksandrii, jak i Kairze, nie tylko spośród zwykłych ludzi, ale także z klas rządzących. Nauczał swoich bliskich wyznawców, aby prowadzili życie kontemplacji i pamięci o Bogu, wykonując normalne codzienne czynności świata. Nie lubił inicjować żadnego niedoszłego naśladowcy, chyba że ta osoba miała już zawód. Jego napomnieniem dla jego bliskich wyznawców było zastosowanie nauk islamu w ich własnym życiu na świecie i przemiany ich egzystencji.

Wśród wielu pism przypisywanych Szajchowi Abu’l-Hassanowi asz-Szazili jest słynna litania “Hizb al-Bahar”.