Pod koniec XVI wieku indyjski Szajch Ahmad Faruki Sirhindi (zm. 1624) z Zakonu Nakszbandi potwierdził znaczenie szariatu w celu przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się nieislamskich praktyk wśród indyjskich kręgów muzułmańskich i sufickich. Za ten wysiłek stał się znany jako Mudżaddid alf-i tani : “odnowiciel drugiego tysiąclecia”.

Ze względu na znaczenie jego reform nauk Nakszbandi, jego duchowi potomkowie stali się znani jako nowy zakon, Mudżaddidi. Ich nauki stały się popularne na całym subkontynencie indyjskim i ostatecznie rozprzestrzeniły się na Kaukaz, Bliski Wschód, Azję Mniejszą i dalej.