Celem sufizmu jest rozwój pewnych szlachetnych cech takich jak oczyszczenie jaźni (nafs), oczyszczenie serca, moralna etykieta, stan czynienia tego co piękne (ihsan), bliskości Boga, gnozy (ma’rifat), unicestwienie (fana) i współistnienie (baqa).

Krótko mówiąc, prawdziwym celem sufizmu jest przekształcenie poszukującego w wysoce ludzką i moralną osobę poprzez budowanie charakteru poszukującego i poprzez duchowy trening.

Dzisiejszy szybki, materialnie zorientowany świat rzuca nam wyzwanie, aby zrównoważyć wymagania codziennego życia ze spełnieniem naszych wewnętrznych tęsknot. Wiele możliwości wyboru jest dostępnych w pogoni za wiedzą.

Wśród tych wyborów, nauki sufickie, przekazywane przez łańcuch upoważnionych nauczycieli, oferują sposób prowadzenia życia w tym świecie w kontekście rozległej filozofii duchowej. Linia mistrzów Nakszbandi-Mudżaddidi w szczególności rozważała potrzebę praktycznych technik, które można zintegrować z pracą, rodziną i odpowiedzialnością społeczną.

Ich nauki mogą dziś przynieść korzyść poszukiwaczom o różnych predyspozycjach i naturach, tak jak podnosiły na duchu poszukiwaczy przez pokolenia. Nauki sufickie przetrwały tylko dzięki błogosławieństwom szanowanych szajchów minionych wieków.