Mistrzowie suficcy podkreślali znaczenie zikru, ponieważ umacnia on przekonanie, wiedzę i wiarę poszukującego poprzez skupianie jego uwagi na Bogu. Jednym z podstawowych nakazów Boga jest wykonywanie zikru tak często, jak tylko jest to możliwe, aż osiągnie się stałą świadomość Boskiej Obecności. Bóg objawił Mojżeszowi: „Zaprawdę Ja, jedynie Ja jestem Bogiem, nie ma bóstwa prócz Mnie. Dlatego czcij tylko Mnie i pozostań stały w modlitwie, tak abyś mnie pamiętał!”(Koran 20:14). Ten nakaz zikru rozszerzył się na wszystkie generacje, choć formy zikru były rożne zależnie od czasu i miejsca.
Towarzysze (R.A.) Proroka Muhammada nie wykonywali zikru jako formalnej techniki, ponieważ jedno spojrzenie Proroka (pokój z nim) mogło podnieść świadomość człowieka. Kiedy po śmierci Proroka skompilowano nauki muzułmańskie, osoby, które szukały stanu pamiętania podobnego do tego, jaki osiągnęli towarzysze, znalazły w zikrze istotny środek. Wyznaczyli zikr jako podstawową praktykę sufizmu i zaczęli identyfikować najskuteczniejsze sposoby jej wykonywania.
Zikr może być recytowany dżalli (na głos) lub hafi (cicho w sercu). Niektóre tariki podkreślają to pierwsze, podczas gdy inne podkreślają to drugie. Oba rodzaje dhikr oferują te same korzyści. Różnią się tylko techniką. Obie formy znajdują również usprawiedliwienie w przewodnictwie proroka Muhammada. Niektóre zakony wykonują zikr stojąc, niektóre siedząc w określonej pozycji, a niektóre podczas ruchu. Szejkowie wprowadzili te odmiany, aby zintensyfikować zikr.
Poprzez zikr, mistrzowie suficcy instruują uczniów, aby oczyścili swoje serca i dusze. Rolą szejka jest prowadzenie poszukujących do pierwotnej pamięci; aby umożliwić im ciągłe i spontaniczne uświadomienie sobie Boskiej Obecności w fizycznych, mentalnych i emocjonalnych aspektach życia, w sferze zewnętrznej i wewnętrznej.
Wspominanie Boga w codziennym życiu jest cenniejsze niż sporadyczne urządzanie pokazu pobożności. Zikr nie jest ceremonią, a sam w sobie winien być celem naszego życia. Człowiek, który wspomina Boga, odnajduje szczęście, ten zaś, który go nie wspomina, będzie nosił w sobie pustkę. Zapomnienie jest siłą, która zamienia drzewo w kamień. I odwrotnie, dzięki zikrowi uczeń doświadcza miłosierdzia Boga i aniołów, czystości ducha i piękna duszy. Cały proces staje się łatwy i poszukujący zbliża się ku Najwyższemu, gdyż Bóg powiedział: „Pamiętaj o Mnie, a ja będę pamiętać o tobie,” (Koran 2:152).
