Indiradż an-nihajat fi ’l-bidajat oznacza, że „tam, gdzie kończą inni, tam zaznacza się nasz początek” i jest używany w tradycji Nakszbandi Mudżddidi do opisania znamiennej kolejności praktyk duchowych. Jest to technika, którą wprowadził szajch Baha’addin Nakszband w XIV wieku, a jej celem jest pomaganie w pokonywaniu przeszkód, jakie stoją na drodze człowieka w jego dążeniu zbliżenia się do Boga.
Ludzie zapominają o swoim Stwórcy z dwóch powodów. Po pierwsze, przyciąga ich świat zewnętrzny. Drugi powód dotyczy egotycznej jaźni człowieka i tego, co można w niej znaleźć. Aby uzyskać bliskość z Bogiem (ma’ijjat), konieczne jest uwolnienie się z niewoli zarówno świata zewnętrznego, jak i poczucia bycia oddzielną jaźnią (Ja, którą jest ego). Większość szejków najpierw skupia się na uwolnieniu poszukującego od świata zewnętrznego.
Dają oni pierwszeństwo oczyszczeniu subtelnych ośrodków świadomości świata stworzenia: jaźni i czterem żywiołom (powietrza, ognia, wody i ziemi), które składają się na fizyczne ciało ludzkie. Ta podróż odbywa się poprzez rygorystyczne praktyki duchowe i zajmuje bardzo dużo czasu. Jeśli ktoś podąża tą ścieżką i jeśli coś pójdzie nie tak w długim okresie potrzebnym do jej ukończenia, poszukujący nie jest w stanie osiągnąć celu.
Hazrat Hodża Baha’uddin Nakszband (r.a.) był świadomy znacznego ryzyka, z którymi musieli się zmierzyć poszukujący podczas tej podróży. Czuł, że wraz ze wzrostem dystansu czasu od okresu proroctwa, możliwości i zdolność poszukiwaczy do przemierzania duchowej ścieżki uległa pogorszeniu. Poszukiwacze nie mieli już tego samego poświęcenia, pasji i odwagi. Mając to na uwadze, Hazrat Hodża Baha’uddin Nakszband (r.a.) z Bożą pomocą odkrył krótszą i łatwiejszą metodę, odwrotność metody praktykowanej w tym czasie.
Skupił się najpierw na oczyszczeniu serca, a następnie przeszedł przez aktywację czterech innych subtelnych centrów świadomości świata boskiego nakazu. Dopiero wtedy zajął się subtelnymi centrami świata stworzenia. Głównie dlatego ta metoda jest znana jako “gdzie kończą się inni, tam zaznacza się nasz początek”. Dzięki tej metodzie, jak omówiono wcześniej, poszukiwacze otrzymują tylko przedsmak ostatecznego celu w początkowych etapach podróży, przy czym poszukujący w pełni rozumie swoją rzeczywistość dopiero na końcu. Hazrat Hodża Baha’uddin Nakszband (r.a.) powiedział, że ta metoda była szybka i nie wiązała się ani z wielkimi wyrzeczeniami, ani z wielkimi trudnościami, ale pozwoliła poszukującym na krótki, ale wystarczający wgląd ścieżki. W ten sposób szczegóły ścieżki pozostawia się na później i dokłada się wszelkich starań, aby jak najszybciej dotrzeć do celu.
Hazrat Szajch Ahmad Faruki Sirhindi (r.a.) pojawił się jak słońce na firmamencie przewodnictwa. Uczynił tę ścieżkę dotarcia do najwyższej stacji, która przynosi największą korzyść u większości ludzi. Podejmując się tej drogi aż do zenitu, oświecił świat. Opisał szczegóły świata boskiego nakazu i usystematyzował nauki. Hazrat Szajch Ahmad Faruki Sirhindi (r.a.) powiedział, że jeśli poszukujący są zaangażowani w szczegóły imion i atrybutów Boga, ich droga do Boga jest zablokowana, ponieważ nie ma końca imionom i atrybutom Boga. Ćwicząc tę metodę, tylko ci poszukiwacze, którzy szczegółowo ukończyli podróż, mogą dotrzeć do miejsca docelowego.
W świetle błogosławionego hadisu – że istoty ludzkie powinny być traktowane z miłością i że rzeczy powinny być dla nich łatwe, a nie trudne, Hazrat Sajjid ‘Abdul Bari Szach (r.a.) dokonał szeregu znaczących zmian w praktykach Mudżaddidi. Hazrat Sajjid ‘Abdul Bari Szach (r.a.) był duchowym biegunem swoich czasów i jako odnowiciel religii (mudżaddid) był w stanie wprowadzić zasadę “gdzie kończą się inni, tam zaznacza się nasz początek” do reszty zakonów za zgodą ich założycieli. Szejkowie z niektórych innych zakonów również chcieli wprowadzić tę zasadę do swoich własnych nauk, ale nie byli w stanie dokonać zmian. Cechy, status duchowy i cuda odnowiciela religii, z Bożą pomocą, ułatwiają otwieranie nowych ścieżek. Nie ma wątpliwości, że był to historyczny dokonanie przebudzenia w rozwoju praktyk i edukacji sufickiej.
