Wiekowe doświadczenia pokazują, że medytacja prowadzi do wszystkich etapów doskonałości. Z tego powodu, choć szajchowie naszego bractwa również praktykują zikr (recytacje przywołujące pamiętanie Boga) i darud (suplikacje o błogosławieństwo dla Proroka (s.a.w.s.)), murakaba jest najważniejszym komponentem wewnętrznej pracy duchowej.
Początki murakaby sięgają jeszcze powiedzenia Proroka Muhammada (s.a.w.s.): „Uwielbiaj Boga, jak gdybyś Go widział, a jeśli Go nie widzisz, wiedz, iż On widzi ciebie”. Dosłownie murakaba znaczy oczekiwanie lub zapewnienie, czy chronienie.
Użyte jako suficki termin techniczny, znaczenie murakaba polega na oderwaniu się od ziemskich zajęć na pewien czas z zamiarem pielęgnowania duchowego przewodnictwa, które poszukujący otrzymał od swojego szejka.
Innymi słowy, w wewnętrznej istocie człowieka istnieją subtelne centra świadomości. Jeśli po otrzymaniu nauk, ktoś odrywa się od rzeczy przyziemnych po to, aby skupić się na tych subtelnych ośrodkach, to jest to medytacja. Medytacja prowadzi do gnozy i toruje drogę do bliskości z Bogiem. Kiedy poszukujący odrywa się od innych zajęć i siedzi czekajac na błogosławieństwa, prędzej czy później poszukujący zaczyna odczuwać jakąś aktywność w sercu, czasami w postaci ciepła, czasami jako ruch, a innym razem jako uczucie mrowienia.
Podczas medytacji poszukujący nie może skupiać się na duchowej formie lub kolorze serca, ponieważ uwaga musi być skierowana na Boską Esencję, która jest poza wszelkimi cechami. Konieczne jest siedzenie w medytacji przez co najmniej trzydzieści do czterdziestu pięciu minut i nie jest wymagana żadna szczególna pozycja siedząca. Na początku w umyśle poszukującego pojawia się przypływ myśli; nie jest to powód do niepokoju. Hazrat zwykł mawiać, że nie próbujemy skoncentrować naszych myśli, jak to ma być praktykowane w jodze i innych technikach duchowych. Próbujemy obudzić serce.
Gdy serce się przebudzi, myśli stopniowo ustępują. W końcu poszukujący doświadcza dryfowania i wchodzi w inny wymiar. Istnieje różnica między tym dryfowaniem a snem. Dryfowanie jest cieniem unicestwienia. Hazrat Szajch Ahmad Faruki Sirhindi (r.a) powiedział: “On przychodzi i zabiera cię”. We śnie dusza skłania się do niższego królestwa i przyjmuje schronienie w sercu. W stanie dryfowania dusza skłania się do wyższego królestwa i przyjmuje schronienie w jaźni.
Kiedy poszukujący jest w stanie dryfowania, ona/on nie jest świadomy indywidualnej istoty. W tym stanie poszukujący może również doświadczać wizji (kashf). Ponieważ możliwe jest, aby poszukujący miał projekcje myślowe, nie należy przywiązywać do tych doświadczeń żadnej wagi. Hazrat Szajch Ahmad Faruki Sirhindi (r.a.) powiedział: “Te doświadczenia są po prostu po to, aby zadowolić serce poszukującego. Ostateczne przeznaczenie jest przed nami”.
Hazrat Ala’uddin Attar (r.a.) (zm. 1400) powiedział, że medytacja jest lepsza niż praktyka pamiętania negacji i afirmacji. Poprzez medytację możliwe staje się osiągnięcie pozycji namiestnictwa Boga w panowaniu nad światem fizycznym i światem ducha.
