Słowo nisbat w języku arabskim oznacza powinowactwo lub związek między dwojgiem ludzi. W terminologii sufickiej jest to powinowactwo, które rozwija się między Bogiem a istotami ludzkimi. Istotą sufizmu jest to, że dana osoba powinna rozwinąć jakąś cechę lub cnotę do takiego stopnia, że powinna ona całkowicie przeniknąć jej istotę.

Kiedy taka cecha staje się istotną częścią czyjejś istoty, można ją nazwać duchowym powinowactwem. Cele poszukiwań sufickich jest osiągnięcie tego duchowego pokrewieństwa.

Istnieje wiele różnych rodzajów powinowactwa: powinowactwo do robienia tego, co piękne, powinowactwo czystości, powinowactwo intensywnej miłości, powinowactwo duchowej ekstazy, powinowactwo jedności, powinowactwo pokoju i powinowactwo pamięci między innymi.

Nie byłoby jednak poprawne zakładanie, że te powinowactwo można uzyskać jedynie poprzez praktyki sufickie. Ćwiczenia są tylko środkiem do ich osiągnięcia. W rzeczywistości są to dary Boże, którymi obdarza On kogokolwiek zechce, bez względu na duchowy rodowód. Pod tym względem stwierdzenie Hazrata Hodża Baha’uddina Nakszbanda (r.a.) jest najbardziej wyczerpujące.

Ktoś zapytał go o świętych z jego rodowodu, a on odpowiedział: “Nie dotarłem do Boga przez świętych z mojej linii. Pociągiem do Boga zostałem obdarzony i to właśnie zaprowadziło mnie do Boga.

Towarzysze (r.) i naśladowcy Proroka (s.), którzy przybyli później, uzyskiwali duchowe powinowactwo za pomocą różnych środków. Wytrwałość i regularność w wykonywaniu pięciu obowiązkowych codziennych modlitw, dobrowolnych modlitw, nieustanne uwielbianie Boga, odmawianie Świętego Koranu, wspominanie śmierci i strach przed Dniem Sądu prowadzą do tego, że jakość bliskości Boga zakorzenia się w ich sercach. Przez resztę życia strzegą tego pokrewieństwa, ponieważ jest to ta sama ścieżka, która przyszła od Proroka (s.) do szejków różnych ścieżek.